Afgelopen dinsdag, net voor onze clubbijeenkomst kwam het bericht dat die ochtend Henk Bais was overleden. Er ging een "Och nee toch" door de zaal. Vooral de oudere leden, die Henk als Rotarian hadden meegemaakt, waren ontdaan door dit bericht. Er werd terstond een minuut stilte ter nagedachtenis aan hem gehouden.
Wij schrokken. De schrik en ontsteltenis zal bij de directe nabestaanden veel groter zijn. Echtgenoot, vader, op en oud-opa is er niet meer. De pater familias is weggevallen. En nu is er verdriet.
Op 11 maart 1975 werd Henk geïnstalleerd als lid van de Rotary Club Den Helder, classificatie Visserij. Zijn ervaringen en belevenissen in deze sector stak hij niet onder stoelen of banken. Hij kon daar heel gedreven en smakelijk over vertellen. Maar ook vol emotie wanneer er visserlui op zee gebleven waren. "De zee geeft en de zee neemt" zei Henk.
Zelf werd ik in 1989 lid en het was goed om Henk in en buiten de bijeenkomsten te ontmoeten. Hij was zeer betrokken bij de club en ook geïnteresseerd in het wel en wee van ons en onze families. In zijn verhalen was Henk trots op zijn kinderen en kleinkinderen. Zo kon ik hem indertijd vertellen over zijn kleindochters Petra en Tineke, aan wie ik les gaf op het JOCO. Trots was Henk toen Tineke lid werd van onze club.
Bij Henk hoorde onlosmakelijk zijn lieve Nel. Nel was bij uitjes met partners en ook bij Inner Wheel de verzorgende moeder, altijd kwam de doos met kaasblokjes en plakjes worst door de bus heen! Onlosmakelijk samen "Trouw tot de dood ons scheidt" hebben ze elkaar bij hun huwelijk beloofd. Nu is die dood en die scheiding er.
In 2000 kreeg Henk een oorkonde voor 25 jaar Rotary lid en hij werd benoemd tot Paul Harris Fellow. Dat vond Henk geweldig.
Ik vroeg enkele leden naar hun herinneringen aan Henk.
Wat steeds gememoreerd werd zijn Henks enthousiaste verhalen. Verhalen, waarin je hoort, ziet en voelt tegelijkertijd. Verhalen, die steeds levendiger werden als hij afweek van zijn tekst en vol uit het hart sprak met weidse gebaren, bevlogen , inspirerend. Hij kon de dingen benoemen met kaarsrechte, klinkende , klare taal, heel oprecht. “Mirakels mooi en het is toch prachtig”.
Op 17 februari 2004 nam Henk afscheid als lid van onze club. Tegelijkertijd werd hij benoemd tot Erelid voor het leven. Af en toe bezocht hij nog de club en heel lang waren Nel en Henk bij onze kerstdiners. Ook dan waren er weer de gloedvolle vertellingen en werd uit volle borst Kerstliederen gezongen, want zingen kon Henk!
Henk bracht vis naar Den Helder en virtueel met gezang in de club.
Bij zijn afscheid als lid zongen wij het lied dat Henk ons geleerd heeft:
"Wie wil er nog haring, wie wil er nog paling , wie wil er nog schelvis , wie wil er nog sprot"
Nu is er het definitieve afscheid.
Wij allen blijven nu achter zonder hem.
Het meest zullen jullie: zijn Nel, Hessel en Gerda, Grietje en Piet, Mieke en Cees, Johan en Annemiek, kleinkinderen en achterkleinkinderen dit ervaren.
Heel veel sterkte.
Samen in liefde en verbondenheid kunnen jullie dit aan.
Wij zijn dankbaar dat wij Henk hebben gekend.
Meer
Toon minder